Achteraf is het mooi wonen, zo bleek onlangs maar weer. Mijn vriendin en ik gingen voor een paar dagen op stedentrip naar Parijs. Gewoon, met de auto. “Dat je dat doet, Parijs is een verkeersramp!”, zo waarschuwde menigeen vooraf. Maar kom op, we sliepen in een hotel net buiten de stad en zouden ons verder met de metro zien te redden. De auto kon mooi in de afgesloten parkeergarage van het hotel staan. Wat kon ons gebeuren?
Zo geschiedde. Na een halve dag hadden we het metronetwerk weten te doorgronden en voelden we ons nauwelijks nog toerist. We zagen alle highlights, waren de hele dag op pad en keerden ‘s avonds na een klein stukje lopen vanaf de metrohalte weer terug bij ons hotel in Saint-Denis. Saint-Denis, gaat er bij u al een belletje rinkelen?
Sfeervol Saint-Denis
Laat ik het zo zeggen: er zijn plaatsen te bedenken waar je liever dood gevonden wilt worden, maar waar de kans erop aanzienlijk kleiner is. Aan de andere kant voelden we ons er overdag niet per se onveilig. Eigenlijk kwamen we maar weinig mensen op straat tegen. Dat was echter ‘s avonds precies het probleem. We liepen in het donker in een verpauperde wijk waar het doodstil was. Onoverzichtelijke straathoeken met hoge, grijze muren maakten iedere bocht onvoorspelbaar. Maar nadat er in drie dagen niets vreemds was voorgevallen concludeerden we dat het criminele imago van deze banlieu wellicht enigszins overdreven was.
Dat beeld draaide op de dag dat we weer zouden vertrekken echter weer 180 graden. We hadden inmiddels uitgecheckt, maar wilden nog heel even de stad in. Zonder souvenir konden we immers niet thuiskomen, natuurlijk. Echter, de parkeergarage waarin onze auto stond hoorde bij het hotel en was bedoeld voor gasten. Het leek ons, nu we er niet meer logeerden, wel zo netjes om de auto er vast uit te halen. Boven de parkeergarage bevond zich ook een open parkeerdek, waar de wagen zolang wel kon staan. Over een paar uurtjes zouden we toch vertrekken.
Niets aan de hand, totdat…
Zo gezegd, zo gedaan. Na tweeënhalf uur keerden we – met onze souvenirs – weer terug bij de auto. Mijn vriendin viel het meteen op: de achterbank was voorover geklapt. Toen ze dit zei wist ik direct hoe laat het was. En ja hoor: het zijruitje aan de bestuurderskant bleek te zijn ingeslagen. Op klaarlichte dag, aan een doorlopende weg, naast een hotel. Al onze bagage, die we alvast in de kofferbak hadden gelegd, bleek weg te zijn. Complete koffers waren meegenomen. Ook haar paspoort bleek te zijn verdwenen.
Een korte vakantie van slechts drie dagen, wat kan je dan gebeuren? Over een reisverzekering hadden we niet eens nagedacht. Nu was het geen overbodige luxe geweest. Naar onze spullen konden we wel fluiten. Bij thuiskomst zijn we dan ook meteen naar een verzekeringsadviseur in Zwolle gegaan. Voor een doorlopende reisverzekering betalen we nu maandelijks een paar euro. Daarvan kun je bij lange na geen nieuwe koffers kopen…